حدود ده سال است ایالات متحده و اتحادیه اروپا، تحریم هایی را علیه کشور آفریقایی زیمبابوه اعمال کرده اند. این تحریم ها سبب فرسایش و تضعیف تدریجی اقتصاد این کشور شده است و بر زندگی قشر های ضعیف آن تأثیر ناگواری داشته است. تورم سرسام آور چند ساله اخیر این کشور به دلیل کمبود هایی بوده است که تحریم ها برجای گذاشته است، زیرا این تحریم ها ورود بسیاری از کالاهای مورد نیاز نظیر نفت و فرآورده های دارویی را بشدت محدود کرده است و علاوه بر آن به توانایی دولت برای کسب ارز خارجی لطمه زده است که این امر خرید کالا های مورد نیاز را مشکل می کند.
دولت های ایالات متحده و انگلیس برنامه از پیش تنظیم شده بی ثبات کردن را در مورد زیمبابوه به اجرا گذاشته اند، همان طور که در هائیتی، پاناما، نیکاراگوئه و جاهای دیگر که با هدف سقوط دولت و جایگزینی یک رژیم تحت الحمایه، این امر را به اجرا گذاشته بودند. این دشمنی ها در درجه اول و بیشتر ناشی از این واقعیت است که خاستگاه دولت زیمبابوه، مبارزات مسلحانه ای بوده است که به رژیم مهاجران مورد حمایت غرب پایان دادند.
امروز تبلیغات غربی ها در مورد زیمبابوه بر این اتهام تمرکز دارد که حزب اتحاد ملی ( حزب حاکم) فاسد است و اقتصاد کشور را خوب اداره نکرده است. آنها برنامه تقسیم اراضی مجدد حزب حاکم را به عنوان دلیل اصلی مشکلات اقتصادی مورد سرزنش قرار می دهند. این برنامه، مصادره زمین های بسیار بزرگ زراعی دارای سود های کلان است – که مالکان آنها سفید پوستانی هستند که از دوره استعمار به این زمین ها دست یافته اند – و تقسیم آن بین سیاه پوستان بدون زمین و بازماندگان جنگ های استقلال که در شرایط درماندگی و فقر شدیدی زندگی می کنند. زمین های مالکان بزرگ، زمانی ۷۰ در صد زمین های کشاورزی را تشکیل می داد.
تحریم ها علیه زیمبابوه به عنوان اقداماتی هوشمند توصیف شده است که معامله با دولت موگابه و مسافرت او و افراد دیگر دولت را محدود می کند. این تحریم ها در سال ،۲۰۰۱ با امضای بوش به صورت قانونی درآمد که هدف آن تسریع در « گذار » زیمبابوه به «دموکراسی» بود. ولی آنچه واقعاً مورد نظر است «تغییر رژیم» است برای گشوده شدن بازار های این کشور به روی امریکا و سایر سرمایه گذاران غربی. دولت امریکا می خواهد اقتصاد زیمبابوه و پیشرفت سیاست آن را به روش نواستعماری زیر کنترل داشته باشد.
طبق گزارش جولای روزنامه هرالد، تلاش هایی که برای منحرف کردن توجه ها از کار اتحادیه آفریقا به وسیله غرب به عمل آمد، بی اثر ماند. اگرچه از زیمبابوه در بعضی سخنرانی های آزاد سخنی به میان آورد، ولی آن طور که غرب انتظار داشت، این سخنان از دیدی خصمانه نبود. رئیس کنفرانس، جین پینگ، گفت قاره آفریقا باید به احزاب سیاسی زیمبابوه کمک کند با یکدیگر همکاری کنند تا کشور خود را به رفاه برسانند. موگابه هم در اظهارات خود اعلام کرد دولت او برای گفت و گو با تسوانگیرای حاضر است البته با دستور کاری که او تعیین می کند نه برنامه غرب.
چیزی که فهم آن در این تضادها و کشمکش های ایالات متحده و غرب با رژیم های عربی و آفریقایی مهم است این است که بخش کلیدی این تلاش ها هدفش تغییر رژیم در این کشور ها است. این پروژه از نشر اطلاعات جهت دار در رسانه ها و اعمال نفوذ در شبکه نیرو های اپوزیسیون شروع می شود و به تضعیف صلاحیت و مشروعیت حزب حاکم این کشورهای آفریقایی ختم می گردد. در این موارد گام بعدی قانع کردن مردم امریکا و سایر نقاط جهان از این امر است که حمایت از تهاجم و اشغال این دست کشور ها به وسیله دولت های خارجی، به نفع همه مردم جهان است. ایالات متحده و انگلیس این پروژه را امروز به صورت عریان در منطقه جنوبی آفریقا و همه نقاط کلیدی خاورمیانه و قاره سیاه که با غرب تضاد دارند دنبال می کنند.
